Na inmiddels het 7e vliegtuig (de afstanden zijn dan ook bijzonder groot) te hebben genomen tijdens deze vakantie zijn we aangekomen in San Antonio. Dit is de geboortestad van Juan.
San Antonio is een stad met 100.000 inwoners die je niet zult vinden in de reisgidsen of zelfs niet in de Lonely Planet (de 'bijbel' voor backpackers). Het is in financieel opzicht een arme stad die het vooral moet hebben van de haven. Toerisme is er niet en hotels ook nauwelijks, het zit ook wat ingesloten tussen bergen en heuvels. De stad is in 1985 tijdens een zeer heftige aardbeving volledig verwoest, het opbouwen en renoveren is haastig gebeurd en dat is helaas nog wel eens te zien.

De afgelopen dagen zijn voornamelijk besteed aan een hernieuwde kennismaking met de familie van Juan. Velen kennen hem nog van toen hij slechts een baby was. We horen regelmatig dat hij op die neef of op zijn vader lijkt, het blijft in ieder geval familie. Karin verstaat gelukkig ook een woordje Spaans maar Juan en of zijn moeder (die ook uit Nederland over is) vertalen gelukkig veel tijdens de vele conversaties in het Spaans. En er wordt veel gesproken! Het is hier heel normaal dat je rond je 20e al moeder bent of in ieder geval getrouwd. We worden dan ook vreemd aangekeken dat bij ons van beide geen geval is. We hebben vandaag al twee keer vernomen dat we maar eens moesten gaan trouwen! Hierbij dient ook vermeld te worden dat Chili een streng katholiek land is. In de huizen hebben mensen kruizen hangen, beelden of foto's van heiligen. Wat ook sterk opvalt (en ook in Argentinie) is dat als mensen langs een kerk lopen of als ze zelfs in de auto langsrijden ze een kruisje slaan, door jong en oud overigens.
Bij pas geborenen wordt de doop alvast gepland, dat is hier heel erg belangrijk.

Zoals gezegd zijn de mensen hier over het algemeen heel arm naar onze maatstaven, soms is het voor ons even wennen om de vervallen huizen te zien, de vele zwervers, zwerfhonden, mensen op straat die om geld vragen of mensen met beperkingen die het volgens ons relatief zwaar hebben. Als je bijvoorbeeld iemand omgerekend 15 Euro cent fooi geeft vanwege een kleine handeling dan zie je dat ze oprecht blij zijn. We hebben standaard dan ook wat munten in onze broekzakken, kan hier best nuttig zijn om o.a. dakloze moeders met kinderen wat te geven.
Je zou dan ook denken dat iedereen hier veel zou klagen over het zware leven of dat ze heel erg ontevreden zijn. Die mensen zullen er ongetwijfeld zijn, maar de mensen zijn hier altijd blij met wat ze hebben. Wij hebben de indruk dat hoe minder spullen/ geld mensen hebben, ze meer aan elkaar hebben. Familie is heel belangrijk. De mensen zijn hier heel blij, heel open, hartelijk, gastvrij, blij dat je er bent en zo worden we overal ontvangen. Of het nou door de receptioniste is of door familie.
We hebben het de laatste dagen dan ook met elkaar over hoeveel we eigenlijk wel niet hebben in Nederland. Hier hebben de mensen een fractie ervan maar leiden ze wel een rijk leven met elkaar.

In een eerder verslag schreven we al over de bureaucratie in Chili en Argeninie. Als je hier een gsm koopt dan kom je weer een mooi voorbeeld tegen. Als toerist kun je eigenijk geen gsm kopen (is best handig aangezien we toch best lang hier zijn), je hebt namelijk een Chileens paspoortnummer nodig. Het werkt als volgt; je kiest eerst een telefoon in de winkel, een medewerker geeft je een bon en daarmee ga je naar balie 2. Hier betaal je de telefoon (overigens is de gsm gekocht op naam van een neef van Juan), dan gaat een andere medewerker bij balie 3 de telefoon halen en krijg je deze in ontvangst. Maaarrr, de telefoon werkt nog niet, je moet terug naar balie 1, daar moet met 1 of andere instantie gebeld worden, wordt het paspoortnummer overlegd en binnen een half uur wordt de gsm geactiveerd. Die activatie kan overigens alleen door een gespecialiseerd iemand worden gedaan en die was er niet, uiteraard. We moesten dan ook enkele uren later terug komen en toen is het alsnog gelukt, phew.


Een gedeelte van de haven van San Antonio

Twee toeristen in San Antonio

Een bijzondere traditie: de overledene wordt door o.a. zijn vrienden en familie voortgetrokken naar de begraafplaats die via een steile berg wordt bereikt. Alleen mannen doen dit overigens want het is een heeeele steile berg.

Zwerfhonden zijn hier heel normaal

Brood uit de klei-oven

Het Casino van San Antonio